„Mój ulubiony deser”: pożądanie i czarny humor pod rządami ajatollahów

ReżyserzyMaryam Moghadam iBehtash Sanaeeh ( The Forgiveness , 2020) w półtajny sposób nakręcili swój nowy film My Favorite Dessert , delikatną i mroczną tragikomedię, która miała premierę na ostatnim Berlinale bez obecności jej twórców, skazanych w swoim kraju na 14 miesięcy więzienia, grzywnę w wysokości 14 000 dolarów i pięć lat dyskwalifikacji z filmu.

„Mój ulubiony deser” to rodzaj komedii romantycznej z późnego okresu życia, która z czasem nabiera mrocznego charakteru, aż w końcu przekształca się w przygnębiający i klaustrofobiczny film polityczny. To historia 70-letniej wdowy mieszkającej w Teheranie , która pewnego dnia, zmęczona samotnością, postanawia wyjść na ulicę w poszukiwaniu towarzystwa i staje się smutnym odbiciem kraju pogrzebowego. Ta koprodukcja Iranu, Szwecji i Niemiec jest nietypowa w swojej tematyce, tym bardziej pod rządami ajatollahów : po 30 latach wdowieństwa bohaterka nie chce zrezygnować z cieszenia się swoim ciałem i pragnieniami. Dlatego w radosny i naturalny sposób szuka rozwiązania, zanim będzie za późno.

Fantastyczne kreacje aktorskie wspaniałej aktorki Lili Farhadpour i aktora Esmaeela Mehrabiego stanowią centralny punkt filmu, którego lekki ton zmienia się w finale pod ciężarem nieustającego, egzystencjalnego brzemienia. Głównym miejscem akcji jest dom wdowy, zadbany i rozpieszczany, ale kamera ukazuje nam go jako martwy i pusty. Telefony od córki mieszkającej daleko, telewizja i okazjonalne kolacje ze starymi przyjaciółmi sprawiają, że rutyna głównej bohaterki, Mahin, staje się przestrzenią, w której inni są jedynie mirażem. Poczucie samotności, jakie film przekazuje w drobnych szczegółach, jest przytłaczające, podobnie jak codzienne nękanie bohaterki, życie w więzieniu.

Jednym z głównych zarzutów wobec reżyserów filmu „Mój ulubiony deser” jest to, że główna bohaterka pojawia się bez hidżabu . Innym jest to, że pokazano ją tańczącą i pijącą z mężczyzną, z którym nie jest w związku małżeńskim. Co więcej, film pokazuje, jak policja moralności w jej kraju aresztuje grupę młodych kobiet za nieprawidłowe noszenie hidżabu . W tej scenie odważna Mahin nie boi się przeciwstawić władzy.

Ale najbardziej transgresywnym aspektem filmu Moghadama i Sanaeehy jest to, jak subtelnie i z humorem przedstawiają pragnienie protagonisty i jak łączy się ono z taksówkarzem granym przez Esmaeela Mehrabiego. Rozmowa między nimi to prawdziwa rozkosz. To chwila światła, która rozświetla złowieszcze, nieuniknione miejsce.